Zorro

Buiten was de zon nog niet onder, maar binnen, in de gevangenis, was het donker. De dikke muren en de smalle raampjes lieten nauwelijks licht binnen. Arsenio, die geen lamp nodig had om zijn weg te vinden, nam Diego bij de arm en leidde hem zonder enige aarzeling door de halfduistere gangen en de smalle trappen van het gebouw tot ze bij de kerkers in de kelder kwamen, die daar waren gebouwd toen was besloten het gebouw als gevangenis in gebruik te nemen. Die cellen bevonden zich beneden het waterniveau en bij vloed sijpelde er vocht door de muren, dat een groenig patina over de stenen legde en een misselijkmakende stank veroorzaakte. De wacht van dienst, een mesties met een hondensnor en een gezicht dat onder de pokkenlittekens zat, maakte het ijzeren hekwerk open dat toegang gaf tot een van de gangen, en overhandigde Arsenio de sleutelbos. Diego stond verbaasd over de stilte. Hij nam aan dat er toch meerdere gevangenen moesten zijn, maar klaarblijkelijk waren die zo murw en uitgeput dat niemand een geluid uitbracht.

 

Het huis met de geesten

Nívea probeerde haar duidelijk te maken dat de rijkdom van een mijn in de stenen zit, tevergeefs, want Rosa kon maar niet geloven dat Esteban Trueba tonnen stenen verzamelde in de hoop dat die, na een ingenieus verbrandingsproces, één gram goud zouden opleveren. Ondertussen wachtte ze op hem zonder zich te vervelen, volhardend in de taak die ze zichzelf had opgelegd: het grootste tafelkleed van de wereld te borduren. Ze was begonnen met honden, katten en vlinders, maar spoedig sloeg haar fantasie op hol. Bezorgd gadegeslagen door haar vader vormde zich onder haar handen een paradijs vol onmogelijke beesten. Severo vond dat het tijd werd dat zijn dochter zich uit haar fantasiewereld zou losmaken om met beide benen op de grond te gaan staan, het huishouden te gaan leren en zich voor te bereiden op het huwelijk. Nívea deelde zijn bezorgdheid niet. Ze wilde haar dochter liever niet kwellen met zulke aardse zaken want ze voelde dat Rosa een hemels wezen was en niet geschapen om het in het alledaagse bestaan lang vol te houden. Daarom liet ze haar in alle rust borduren en verzette zich niet tegen die dierentuin uit een nachtmerrie.